Leuk dat jullie weer meelezen! De tweede dag gingen we bij verschillende OPD’s (poliklinieken) meekijken met de consulten die werden afgenomen. Vaak zat er een afgestudeerde arts-homeopaat en daaromheen studenten en de patiënt. Privacy kennen ze daar niet of nauwelijks, want iedereen zit aan lange tafels in een zaal waar zich meerdere consulten plaatsvinden. Ik moest heel erg wennen aan de drukte en de geluiden. Zeker omdat je de taal niet spreekt en je afhankelijk bent van het soms gebrekkige Engels. Maar observatie doet ook heel veel!
Sommige patiënten waren eerst wat terughoudend toen er opeens Nederlanders meeluisterden. Maar ik verzekerde ze dat ik het echt niet verstond 😉 Grappig is wel dat als je al meerdere consulten had gevolgd, je op een gegeven moment woorden gaat herkennen en je aan de handbewegingen van de patiënten wel aardig kon volgen wat ze bedoelden, en als dit dan later bij vertaling klopte, vond ik dit wel leuk. De homeopaten daar werken heel erg met voelen en kijken; ze raken de patiënten meer aan dan dat wij dat hebben geleerd. Ze hebben ook wat minder tijd natuurlijk, want er staan er nog honderden op de gang die geholpen moeten worden. Maar zonder stress werd gewoon alles aangepakt en de mensen op de gang en buiten wachtten geduldig. In Nederland onmogelijk, want dan zou er al dikke ruzie zijn ontstaan. Echt bewonderenswaardig en heel mooi om te zien! Wij hier in het westen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.
Er was een patiënt samen met zijn vrouw op consult gekomen en de vrouw keek heel erg bezorgd en begon haastig te praten. De man had een enorm diep traumatische blik en was er echt slecht aan toe. Wat bleek: hij praatte al jaren niet meer en was zeer onverschillig geworden na zijn werk en familie. Ook at hij nauwelijks. De vrouw wist geen aanleiding, maar wij dachten dat hij waarschijnlijk een groot trauma heeft gezien voor zijn netvlies dat hem het zwijgen heeft opgelegd. Zo triest, als de arts hem vroeg zijn handen te voelen, dan reageerde hij wel, maar als hij vroeg wat zijn naam was of dingen waarop hij moest antwoorden, dan bleef het stil. De vrouw wist gelukkig een hoop te vertellen en uiteindelijk werden er wat zaken duidelijk en heeft hij een middel meegekregen om zijn emoties beter te reguleren en hem wat meer balans te brengen, zodat hij wellicht bij een volgend consult wat spraakzamer is. Maar dat het een diep trauma was voor deze man, dat straalde zijn hele gezicht uit. Ik heb er ook een foto van genomen, maar uit respect voor deze man ga ik deze niet plaatsen. In India is AVG geen item, maar persoonlijk vind ik het niet kunnen om dat het internet over te laten gaan.
Daarna mochten we bij de kanker-OPD aanschuiven en zat daar een zeer vriendelijke arts-professor die alle kankerpatiënten ziet en behandelt samen met zijn team. Wat een integere man! Zelden zo’n empathische arts ontmoet. Hij vertelde hoe hij zijn casuïstiek aanpakte en liet ook dossiers zien met beeldmateriaal waarop je zag dat iemand een maagcarcinoom had en deze enkele beelden later verdwenen was!! Uitgebreid kregen we te horen welke homeopathische middelen deze patiënt hadden geholpen. Er is zoveel mogelijk! Ik wist het al, maar nu het weer zo onder mijn neus lag, werd het me zo duidelijk opnieuw hoe geweldig de homeopathie is! Het NIH besteedt ook veel tijd aan alles te onderbouwen en te onderzoeken. Deze mensen begrijpen totaal niets van het Nederlandse beleid en ik heb heel wat keren moeten uitleggen hoe de situatie hier is. Ze kijken je vol verbazing aan….
Volgende keer neem ik je mee naar deel 3! Veel leesplezier en heb je behoefte naar aanleiding van deze blog om van gedachten te wisselen, stuur me dan een mailtje.